ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΑΓΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΕΚ ΓΑΣΤΟΥΝΗΣ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΑΓΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΕΚ ΓΑΣΤΟΥΝΗΣ

Πλήρεις Ασματικές Ακολουθίες εορταζομένων Αγίων. Εσπερινός, Όρθρος.

 

ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΑΓΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΕΚ ΓΑΣΤΟΥΝΗΣ

Βιογραφία

Κύρια πηγή για τον βίο του αποτελεί το συναξάρι που ανακάλυψε στην Βιβλιοθήκη της Ακαδημίας του Βουκουρεστίου ο διδάκτωρ της Νεοτέρας Ιστορίας Ιωάννης Χατζής το 2004.

Πρόκειται ουσιαστικά για έναν εγκωμιαστικό λόγο (αγνώστου συγγραφέα), που περιγράφει την ζωή και το μαρτύριο των δύο κατονομαζομένων στον υπέρτιτλό του αγίων.

Προηγείται αυτού η ασματική ακολουθία των εν λόγῳ αγίων, έργο του ιερομόναχου Ζαχαρία Καραντινού. (του οποίου η ταυτότητα παραμένει αβέβαιη).

Τα δύο κείμενα απόκεινται στον κώδικα υπ’ αριθμόν 919 (ff. 140-171) της Βιβλιοθήκης της Ακαδημίας της Ρουμανίας στο Βουκουρέστι με υπέρτιτλο «Ἐν μηνὶ Μαρτίῳ θ^η συμψάλλεται καὶ ἡ ἀκολουθία τῶν ἁγίων νέων μαρτύρων Πανάγου καὶ Χρήστου, ποιηθεῖσα παρὰ τοῦ ἐν ἱερομονάχοις ἐλαχίστου Ζαχαρίου τοῦ Καραντινοῦ τοῦ ἐξ Αἰτωλίας, αἰτήσει εὐσεβῶν τινῶν Χριστιανῶν». Οι πληροφορίες του κειμένου κατέστησαν δυνατή την σύνδεση άλλων στοιχείων, που ήταν γνωστά για το πρόσωπο αυτό για δεκαετίες.

Από το συναξάρι μαθαίνουμε ότι ο Πανάγος Σισίνης ήταν έγγαμος και πατέρας ενός τουλάχιστον άρρενος τέκνου. Με δεδομένο ότι το 1693 εμφανίζεται σε επίσημο βενετικό έγγραφο ως αρχηγός οικογένειας. (δηλαδή είναι ενήλικος σύμφωνα με τους βενετικούς νόμους). Πρέπει να υποθέσουμε ότι γεννήθηκε περί τα τέλη της δεκαετίας του 1660. Σύμφωνα με το συναξάρι, οι γονείς του, προφανώς κατά τα τελευταία χρόνια πριν τον ερχομό των Βενετών, είχαν ασπαστεί τον μουσουλμανισμό. Ίσως για να διατηρήσουν την ήδη ισχυρή θέση και τα αξιώματά τους.

Το αξίωμα

Από το συναξάρι πληροφορούμαστε, επίσης, ότι είχε οριστεί σύνδικος. (Δηλαδή εκπρόσωπος των ντόπιων στους Βενετούς με αρμοδιότητες αγορανομίας και απονομής δικαιοσύνης). Το αξίωμα αυτό πρέπει να είναι ενδεικτικό της εκτίμησης στο πρόσωπό του τόσο των Βενετών, όσο και των Ελλήνων.

Όπως μας πληροφορεί το συναξάρι, μετά την ανακατάληψη της Πελοποννήσου από τους Οθωμανούς το 1716 του ζητήθηκε, όπως και σε άλλους χριστιανούς της περιοχής, να αλλαξοπιστήσει, με την δικαιολογία οι γονείς του (που είχαν ήδη πεθάνει) είχαν ασπαστεί τον Μωαμεθανισμό. Η άρνησή του σήμανε την καταδίκη του σε θάνατο δι’ αποκεφαλισμού την 1^η Μαρτίου του 1716. Το σώμα του παρέμεινε άταφο και δεχόμενο μεταθανάτια κακοποίηση για τρεις μέρες, οπότε και επετράπη στους Χριστιανούς της Γαστούνης να το ενταφιάσουν εντός του παλαιού, μη σωζόμενου σήμερα, ναού του Αγίου Νικολάου.

Την ίδια περίοδο θανατώθηκαν, αρνούμενοι να αλλαξοπιστήσουν, και περίπου 50 ακόμη Χριστιανοί της περιοχής. Από αυτούς γνωρίζουμε μέσω του συναξαρίου τον ιερέα Χρήστο από την Ανδραβίδα (που ενταφιάστηκε στον ίδιο τάφο με τον Πανάγο) και έναν νεαρό με το όνομα Κανέλλος. Οι υπόλοιποι παραμένουν ανώνυμοι.

Η λειτουργική τους τιμή συστάθηκε επισήμως το 2007 με απόφαση του Μητροπολίτη Ηλείας και η μνήμη τους εορτάζεται στις 9 Μαρτίου.